Γράφει ο Γιάννης Ζαβιτσάνος
Τους έφεραν ένα Φθινοπωρινό πρωινό στην πόλη μας έτσι
απλά και ξαφνικά για να συνεχίσουν το οδοιπορικό τους στην Ευρώπη.
Ένα σκληρό οδοιπορικό, κυνηγημένοι από τις κραυγές των
όπλων ,αφήνοντας πίσω τους πατρίδα και
οικογένειες, αναζητώντας την ηλιαχτίδα της ειρήνης.
Το οδοιπορικό των Αφγανών προσφύγων στην πόλη μας
ολοκληρώθηκε τις βραδινές ώρες της περασμένης Τετάρτης. Ακούσαμε πολλά ,καταγράψαμε διάφορα, και είδαμε πολλά περισσότερα. Ζήσαμε την αγάπη και την
στοργή που απλόχερα τους προσέφερε μεγάλο κομμάτι από
τους συμπολίτες μας, αλλά και τους κακόβουλους ψιθύρους της
μειοψηφίας. Ο Δήμαρχος έχει κάνει λόγο κάποια στιγμή για απολογισμό. Θεωρώ
πως περισσεύει . Όχι επειδή πρόκειται περί λάθους , αλλά τι
νόημα μπορεί να έχει…..Να δούμε αν έλαβε κάποια επιχορήγηση για την
φιλοξενία; Aυτό στην πορεία του χρόνου ίσως βρεθεί.Να δούμε το πόσο προσέφερε;Η τις όποιες οικονομικές δαπάνες;Αυτή την ώρα φαντάζουν λιγάκι δύσκολα.Τώρα ότι και να ακουστεί απλά θα παίξουμε με τις λέξεις.Το
ότι προσέφερε ως δήμος πέρα για πέρα αληθινό.Αλλά χρήσιμο είναι να δούμε και
την παρουσία του κράτους σε όλη αυτή την ιστορία και την συμβολή του.Πίσω από
την κουρτίνα μπορεί να παίχτηκε το όποιο παιχνίδι ( καθόλου απίθανο ) όμως οι
ανοχές ( τουλάχιστον το δικό μας συμπέρασμα από όσα λέγονται) υπήρξαν περίεργες. Υπήρξαν όμως στην πραγματικότητα ανοχές; Η μια ιστορία με
συμφωνίες και ανταλλάγματα;Δεν είναι διόλου εύκολη η απάντηση και δεν μπορεί
κανείς να προβεί σε βιαστικά συμπεράσματα. Κατά την ταπεινή μου άποψη με αυτά
που μπορώ να γνωρίζω και τα όσα μπορώ να καταλάβω υπάρχουν αναπάντητα ερωτήματα
και πλείστες όσες απορίες που τουλάχιστον οι απαντήσεις που μέχρις σήμερα έχουν
δοθεί από τους αρμόδιους φορείς δεν με καλύπτουν .Πως δηλαδή μια κεντρική εξουσία
τσουβαλιάζει!!!! στην κυριολεξία δίχως την παραμικρή προειδοποίηση όπως λέγεται δια
στόματος αρμοδίων της τοπικής αυτοδιοίκησης εκατοντάδες ψυχές
σε ένα εγκαταλελειμένο και λεηλατημένο ως ειπώθηκε έτη πολλά ΠΑΛΑΙ, και
εξαφανίζεται στην συνέχεια από την πίσω πόρτα, δίχως το δικό της πρόγραμμα ,διάλογο
με τοπική αυτοδιοίκηση και φορείς ,εγγυήσεις και ουσιαστική συμμετοχή και
φυσικά οικονομική επιχορήγηση; Kαι πως η τοπική αυτοδιοίκηση αναλαμβάνει
μια τέτοια ευθύνη δίχως οικονομική δυνατότητα και την ελαχίστη τουλάχιστον
κρατική επιχορήγηση γιαυτό τον σκοπό αλλά το βασικότερο δίχως να
ενημερωθεί πρώτιστα και να καθίσει στο
ίδιο τραπέζι να βρεθεί από κοινού η λύση που επιβάλουν οι
συνθήκες; E αυτό θεωρώ πως δεν είναι μόνο δική μου απορία αλλά και
του νεογέννη του του γείτονα .Δεν περιμένω απάντηση και δεν επιδιώκω
κάτι τέτοιο. .Σε όλα αυτή την ιστορία της φιλοξενίας των συνανθρώπων μας αν πραγματικά πρέπει να τοποθετηθούμε αντικειμενικά οφείλουμε
να ομολογήσουμε την μεγάλη προσφορά της δημοτικής μας αρχής, και την πολύ
πολύ μεγάλη προσφορά των εθελοντών της τοπικής κοινωνίας.Με την
πρόσθεση και την αφαίρεση πολλές φορές μπερδεύονται τα πράγματα.Άλλωστε πως και με
ποιο τρόπο να απολογηθείς στην προσφορά αγάπης και στοργής που
απαιτείται στην απελπισία και τον κατατρεγμό των αδυνάτων απέναντι
στην βούληση και τα οδυνηρά παιχνίδια των ισχυρών του πλανήτη ;….Δεν
νομίζω πως οι αριθμοί σε ύλη είναι ικανοί να σταθούν και να μιλήσουν.Θεωρώ ως κοινωνία
αλλά και ως τοπική αυτοδιοίκηση επιτελέσαμε το καθήκον μας στο
πλευρό των ξεριζωμένων συνανθρώπων μας.
Δεν θα σταθώ σε λεπτομέρειες ούτε όπως και
ποιο πάνω έχω κάνει λόγο στην απουσία του κράτους και της περιφέρειας.Αυτοί
είτε με τον ένα τρόπο είτε με τον άλλο το παιχνίδι τους έπαιξα ν με τον
καλύτερο τρόπο. Υπήρξε όμως η μεγάλη ευκαιρία να πάρουμε ως
κράτος master στην υποκρισία μερικών και φυσικά στην υπέρ
του δέοντος προσωπική διαφήμιση.Το περίεργο λιβάνισμα ας το διαχειριστούν αυτοί που τους ταιριάζει.Επίπονα ταξίδια όταν λειτουργείς με ανιδιοτέλεια και σεβασμό στο καθήκον δεν υπάρχουν.Όμως ο μακαρίτης ο Βαγγέλης ο Γιαννόπουλος έλεγε και ξανά έλεγε οτι με......δεν βάφονται αυγά!!!! Άνθρωποι κυνηγημένοι οι συνάνθρωποι μας Αφγανοί από
τους ήχους των όπλων έπαιξαν με την ίδια τους την ζωή καταμεσής στο Αιγαίο, πάλεψαν με τα
κύματα και τα σκυλόψαρα, περιπλανήθηκαν σε πλατείες και αλάνες στο νησί της
Σαπφούς,οδηγήθηκαν στα πεζοδρόμια και τις πλατείες της πρωτεύουσας
εισπράττοντας τον οίκτο των περαστικών , και κατέληξαν στο δικό μας ΠΑΛΑΙ για να συνεχίσουν.Δεν θα
το πω πεντάστερο αλλά μια
ζεστή έστω γωνία με περίσσεια αγάπη και φροντίδα από την δική μας
κοινωνία, τους αιρετούς ,και φυσικά την μεγάλη δύναμη τους εθελοντές που
προσέφεραν ώρες ατέλειωτες αγάπη στοργή και φροντίδα στους ταλαιπωρημένους και
ξεριζωμένους συνανθρώπους μας. Εύγε λοιπόν στους αφανείς πραγματικά μεγάλους
πρωταγωνιστές τους εθελοντές της τοπικής μας κοινωνίας. Δίχως αυτούς δεν
μπορούσε κανείς μα κανείς να αντεπεξέλθει στα μύρια όσα απαιτούσαν οι
συνθήκες. Εύγε για μια ακόμα φορά και στους αιρετούς Ελευθερίου και
Οικονόμου αλλά ας μην την ξεχνάμε και την κ. Γιώτα Αυγερινοπούλου από το
γραφείο Δημάρχου που μαζί τους πάσχιζε ατέλειωτες ώρες για καλύτερες συνθήκες
διαβίωσης των Αφγανών συνανθρώπων μας, και φυσικά τον δήμαρχο. Δεν ήταν καθόλου
εύκολο όλο αυτό το εγχείρημα που ξαφνικά κούρνιασε έτσι αβασάνιστα ( όπως λέγεται ) στις πλάτες
της τοπικής αυτοδιοίκησης που έδειξε υπέρ ου δέοντος ανοχή στα
κακόγουστα τερτίπια της πολιτείας ,αλλά και τις πλάτες γενικότερα της κοινωνίας
μας.Ο Δήμαρχος επέδειξε υπέρ του δέοντος ευαισθησία αλλά και υπέρ
του δέοντος ανοχή! σε όσα αναίτια και αιφνίδια( σύμφωνα με τον ίδιο )
φορτώθηκε…… Και φορτώθηκε είτε ερωτηθείς είτε όχι ( αυτό μόνο αυτός το
γνωρίζει….)Χρειάζεται περισσότερη φροντίδα υπευθυνότητα και λήψη σοβαρότερων
και υπεύθυνων αποφάσεων από την πλευρά της κρατικής μηχανής και οχι μόνο και λιγότερο
φωτογράφηση και γενικότερα φιγούρας. Πολύ εύλογη θεωρώ την
ερώτηση τι θα απογίνουν τα πρωινάδικα δίχως την παρουσία τόσων και τόσων να
παίζουν γαϊτανάκι με τον πόνο τον κατατρεγμό και την δυστυχία των συνανθρώπων
μας. Ας είναι….Ο πόλεμος δεν έχει πατρίδα!!!! Τα ψυχικά τραύματα που
αποτυπώνονται τόσο στο μυαλό όσο και στις καρδιές των παθόντων είναι
δυσβάσταχτα και συνήθως ανεξίτηλα. Οι λεηλασίες, οι μαζικές εκτελέσεις, οι
δολοφονίες, οι βιασμοί και οι αιματηρές μάχες κλονίζουν τις ψυχές των ανθρώπων
και κυρίως των μικρών, αθώων παιδιών που γεννιούνται και μεγαλώνουν μέσα σε
ωμές σκηνές βίας και αποτρόπαιων εγκλημάτων. Καλοτάξιδοι οι φίλοι Αφγανοί στο
μεγάλο τους οδοιπορικό με την ευχή και την ελπίδα να επιστρέψουν στα χώματα που
τους ανήκουν και δεν έχει δικαίωμα κανείς μα κανείς να διαφεντέψει. Καλή
πατρίδα λοιπόν και να θυμούνται τα λόγια του μεγάλου Ινδού ηγέτη Μαχάτμα Γκάντι,
ότι τη μέρα που η δύναμη της αγάπης θα υπερνικήσει την αγάπη της δύναμης, μόνο
τότε ο κόσμος θα γνωρίσει την ειρήνη.
