Κείμενο: Γιάννης Παπαϊωάννου
Kρύβεται πίσω από τις πιο συναρπαστικές, παράξενες και όμορφες εικόνες της εποχής μας. Με ένα μεγαλειώδες έργο στην πλάτη του, ο Aμερικανός καλλιτέχνης είναι χωρίς αμφισβήτηση ένας σύγχρονος σταρ αλλά και ένας ιδιοφυής δημιουργός, η φαντασία του οποίου φτάνει σε ναρκισσιστικά επίπεδα, που σύμφωνα με τους θεωρητικούς της Τέχνης φλερτάρει με τη βαγκνερική έννοια ενός ολικού έργου τέχνης.
Το μεγαλύτερο μέρος του έργου σας, αν και κινηματογραφικό, δεν παρουσιάζει σχεδόν καθόλου διαλόγους –ίσως μόνο πολύ λίγους–, αλλά αντίθετα συμβαίνουν πάρα πολλά και συνεχώς υπάρχει μια αγωνιώδης εξέλιξη. Εσείς θεωρείτε τη δουλειά σας διασκεδαστική;
Πώς νομίζετε ότι το κοινό αντιδρά; Τείνω να σκέφτομαι τα πάντα μέσα από μια βιολογική άποψη και περισσότερο το έργο μου, το οποίο το σκέφτομαι ως ένα σώμα. Οι περισσότερες από τις αποφάσεις που ορίζουν το έργο αυτό και λαμβάνονται πάντα σε σχέση με τη διάρκεια και την ισορροπία του προσπαθούν να περιγράψουν έναν οργανισμό που έχει τη δική του καρδιά και τη δική του συμπεριφορά. Αυτό είναι κάτι που με κρατά στην κινηματογραφική διαδικασία. Και σε αυτό το επίπεδο, πρέπει να εργαστείς μαζί με άλλους ή με έναν συνδυασμό άλλων μέσων ή ομάδων ανθρώπων, κι έτσι αυτό καθιστά τη φόρμα του έργου να οδηγηθεί σε ένα ορισμένο σημείο. Οπότε, όταν ο καθένας έχει βάλει αρκετά σε αυτό, τότε το έργο αρχίζει να έχει τις δικές του ανάγκες, τις δικές του επιθυμίες, τη δική του συμπεριφορά και αυτό το βρίσκω συναρπαστικό. Αυτή είναι η ιδανική σχέση μου με την ταινία: Οχι το πώς θα την προσεγγίσω από το εξωτερικό της για να σκεφτώ πώς μπορεί να λειτουργεί, αλλά περισσότερο σαν να βρίσκομαι μέσα σε αυτήν και να προσπαθώ να συμβαδίσω με τις απαιτήσεις της.
Πώς φαντάζεστε το κοινό σας;
Νομίζω ότι αλλάζει διαρκώς και αναλόγως του χωροχρόνου. Και φυσικά είναι διαφορετικό από τόπο σε τόπο, κάτι που το κάνει συναρπαστικό. Αλλά θεωρώ ότι το κοινό μου δεν περιορίζεται μόνο σε θαυμαστές της σύγχρονης τέχνης. Αν σκεφτώ το Cremaster, μπορώ να πω ότι ο κατάλληλος τόπος για να εκτεθεί είναι ένας κινηματογράφος, άρα σε ένα περιβάλλον όπου φαίνεται και ακούγεται σωστά από την αρχή μέχρι το τέλος. Ως αποτέλεσμα αυτού, ένα πιο νεανικό κοινό εμφανίστηκε να δραστηριοποιείται γύρω από αυτό το έργο, πράγμα που αμέσως το έκανε να διαφοροποιηθεί από τις προσεγγίσεις ενός έργου που μπορούσε να εκτεθεί μόνο σε ένα μουσείο.
Σας ενδιαφέρει αν το κοινό σας διασκεδάζει με το έργο σας;
Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι το οποίο δεν με αφορά. Θέλω το έργο μου να έχει παρουσία και θέλω αυτή η παρουσία του να προκαλεί το κοινό.
Σας έχουν αποκαλέσει καλλιτέχνη του σώματος, καλλιτέχνη των γεννητικών οργάνων, ακόμα και καλλιτέχνη του αυνανισμού, αλλά στην πραγματικότητα η αφήγησή σας ξεκινά πάντα από ένα τοπίο. Κατά μια έννοια θεωρείτε τον εαυτό σας έναν καλλιτέχνη νέων τοπίων;
Το σκέφτομαι ως γλυπτική. Ναι, ξεκινάω πάντα από το μέρος, το τοπίο σε αυτή την περίπτωση έχει σχέση με άλλα αντικείμενα, είτε πρόκεται για αρχιτεκτονική όπως τα λουτρά μιας πόλης είτε πρόκειται για μια μάζα γης σαν το Isle of Man. Ετσι, με αυτόν τον τρόπο το τοπίο αποκτά μια άλλη υπόσταση και μεταμορφώνεται σε ένα αντικείμενο.
Και πώς αυτό σχετίζεται με τους συχνά απόκοσμους χαρακτήρες και την αίσθηση της αφήγησης;
Ενδιαφέρομαι για ένα είδος που μπορεί να κρύβει μέσα του μια κινηματογραφική αφήγηση, χωρίς να βασίζεται σε μια ιεραρχική σχέση ανάμεσα στους χαρακτήρες και την αρχιτεκτονική ή τους χαρακτήρες και τα τοπία. Και αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολο. Απαιτεί να αποτραβηχτείς, με τρόπους αφύσικους, από την κινηματογραφική φόρμα, να μην αφήσεις τους χαρακτήρες να αναπτυχθούν με τους τρόπους που θέλουν να αναπτυχθούν ή με τους τρόπους που πιθανόν θέλει ο θεατής να αναπτυχθούν.
Στο έργο σας παρατηρεί κάποιος πολλά υγρά. Θα μπορούσατε να πείτε ότι τα υγρά λειτουργούν ως ένα είδος υποκατάστατου των λέξεων στο σύστημά σας;
Ενδεχομένως, ναι. Πάντα πίστευα στη δύναμη της βαζελίνης η οποία λειτουργεί ως μεταβατικό στοιχείο σε στιγμές τριβής μεταξύ δύο αντικειμένων. Οπότε, ναι, δέχομαι αυτή τη σκέψη σας κατά κάποιον τρόπο.
AVANT-GARDE CINEMAΤο Cremaster Cycle ξεκίνησε το 1994 και είναι μια σειρά από πέντε ταινίες μεγάλου μήκους, μαζί με βιβλία, γλυπτά, φωτογραφίες και σχέδια του καλλιτέχνη. Το project αυτό αποτελεί ένα τεράστιο γλυπτό, με ασαφή χαρακτηριστικά.
πηγή http://www.hommemagazine.gr/
