Οξφόρδη
Δεν χρειάζεται καμία γενετική τροποποίηση: ένα σπρέι για καλλιέργειες που αναπτύχθηκε στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης δείχνει να αυξάνει τη σοδειά σιτηρών κατά το θεαματικό ποσοστό του 20%, ενώ επιπλέον βοηθά το φυτό να ανακάμπτει από την ξηρασία.
Η νέα προσέγγιση, η οποία παρουσιάζεται στο περιοδικό Nature, ουσιαστικά παρεμβαίνει στη φυσιολογία του σιταριού για να βελτιώσει την παροχή σακχάρων στους αναπτυσσόμενους σπόρους.
Οι εργαστηριακές δοκιμές «δίνουν πολλές υποσχέσεις για μια τεχνική που θα μπορούσε στο μέλλον να αλλάξει δραστικά τον τρόπο που καλλιεργούμε όχι μόνο το σιτάρι αλλά πολλά διαφορετικά φυτά» σχολιάζει ο καθηγητής Μπεν Ντέιβις του Τμήματος Χημείας της Οξφόρδης, επικεφαλής της μελέτης.
«Η Πράσινη Επανάσταση του 20ού αιώνα ήταν μια περίοδος κατά την οποία δημιουργήθηκαν πιο ανθεκτικές ποικιλίες σταριού υψηλής απόδοσης -μια καινοτομία για την οποία έχει υποστηριχθεί ότι έσωσε ένα δισεκατομμύριο ζωές.
»Αναπτύσσοντας νέες χημικές μεθόδους, βασισμένες στη βιολογία, μπορούμε να διασφαλίσουμε τις πηγές τροφίμων και να συνεχίσουμε αυτήν την κληρονομιά» λέει ο καθηγητής.
Οι αναπτυσσόμενοι σπόροι των σιτηρών παράγουν άμυλο χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη το βασικό προϊόν της φωτοσύνθεσης, το σάκχαρο σουκρόζη που όλοι γνωρίζουμε ως επιτραπέζια ζάχαρη.
Η βασική ιδέα της νέας μεθόδου προήλθε από την εταιρεία Rothamsted Research, ανακάλυψε ότι ένα φυσικό σάκχαρο με τη συντομογραφία Τ6P (6-φωσφορική τρεχαλόζη) παίζει κρίσιμο ρόλο σε αυτή τη διαδικασία: όσο περισσότερο T6P υπάρχει διαθέσιμο στο φυτό, τόσο μεγαλύτερη είναι η παροχή σουκρόζης στους καρπούς και τόσο μεγαλύτερη η σοδειά.
Η Rothamsted Research απευθύνθηκε στη συνέχεια στους χημικούς του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης
Οι δοκιμές, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν σε ελεγχόμενες συνθήκες εργαστηρίου, έδειξαν ότι ακόμα και ένας ψεκασμός με διάλυμα του T6P αρκεί για να αυξήσει τη σοδειά. Όταν τα φυτά ψεκάζονταν ανά πέντε μέρες μετά την ανθοφορία, η αύξηση της βιομάζας έφτανε το εντυπωσιακό 20%.
Επιπλέον, η ερευνητική ομάδα διαπίστωσε με ένα δεύτερο σετ πειραμάτων ότι ο ψεκασμός βοηθά το σιτάρι να ανακάμψει έπειτα από δέκα μέρες ξηρασίας.
«Η μελέτη αυτή συνιστά απόδειξη επί της αρχής ότι είναι δυνατό να ελέγξουμε το πώς χρησιμοποιούν τα φυτά τα καύσιμα που παράγουν» δηλώνει ο Δρ Μάθιου Πολ της Rothamsted.
Οι ερευνητές επισημαίνουν ότι το Τ6P υπάρχει σε όλα τα φυτά παίζοντας τον ίδιο ρόλο.
Κάτι που σημαίνει ότι η νέα προσέγγιση θα μπορούσε να έχει ευρείες εφαρμογές στη γεωργία.
Το μέλλον θα δείξει αν ο ψεκασμός πραγματοποιεί όσα υπόσχεται και σε πραγματικές συνθήκες.
Βαγγέλη Πρατικάκης
Η νέα προσέγγιση, η οποία παρουσιάζεται στο περιοδικό Nature, ουσιαστικά παρεμβαίνει στη φυσιολογία του σιταριού για να βελτιώσει την παροχή σακχάρων στους αναπτυσσόμενους σπόρους.
Οι εργαστηριακές δοκιμές «δίνουν πολλές υποσχέσεις για μια τεχνική που θα μπορούσε στο μέλλον να αλλάξει δραστικά τον τρόπο που καλλιεργούμε όχι μόνο το σιτάρι αλλά πολλά διαφορετικά φυτά» σχολιάζει ο καθηγητής Μπεν Ντέιβις του Τμήματος Χημείας της Οξφόρδης, επικεφαλής της μελέτης.
«Η Πράσινη Επανάσταση του 20ού αιώνα ήταν μια περίοδος κατά την οποία δημιουργήθηκαν πιο ανθεκτικές ποικιλίες σταριού υψηλής απόδοσης -μια καινοτομία για την οποία έχει υποστηριχθεί ότι έσωσε ένα δισεκατομμύριο ζωές.
»Αναπτύσσοντας νέες χημικές μεθόδους, βασισμένες στη βιολογία, μπορούμε να διασφαλίσουμε τις πηγές τροφίμων και να συνεχίσουμε αυτήν την κληρονομιά» λέει ο καθηγητής.
Οι αναπτυσσόμενοι σπόροι των σιτηρών παράγουν άμυλο χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη το βασικό προϊόν της φωτοσύνθεσης, το σάκχαρο σουκρόζη που όλοι γνωρίζουμε ως επιτραπέζια ζάχαρη.
Η βασική ιδέα της νέας μεθόδου προήλθε από την εταιρεία Rothamsted Research, ανακάλυψε ότι ένα φυσικό σάκχαρο με τη συντομογραφία Τ6P (6-φωσφορική τρεχαλόζη) παίζει κρίσιμο ρόλο σε αυτή τη διαδικασία: όσο περισσότερο T6P υπάρχει διαθέσιμο στο φυτό, τόσο μεγαλύτερη είναι η παροχή σουκρόζης στους καρπούς και τόσο μεγαλύτερη η σοδειά.
Η Rothamsted Research απευθύνθηκε στη συνέχεια στους χημικούς του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης
Οι δοκιμές, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν σε ελεγχόμενες συνθήκες εργαστηρίου, έδειξαν ότι ακόμα και ένας ψεκασμός με διάλυμα του T6P αρκεί για να αυξήσει τη σοδειά. Όταν τα φυτά ψεκάζονταν ανά πέντε μέρες μετά την ανθοφορία, η αύξηση της βιομάζας έφτανε το εντυπωσιακό 20%.
Επιπλέον, η ερευνητική ομάδα διαπίστωσε με ένα δεύτερο σετ πειραμάτων ότι ο ψεκασμός βοηθά το σιτάρι να ανακάμψει έπειτα από δέκα μέρες ξηρασίας.
«Η μελέτη αυτή συνιστά απόδειξη επί της αρχής ότι είναι δυνατό να ελέγξουμε το πώς χρησιμοποιούν τα φυτά τα καύσιμα που παράγουν» δηλώνει ο Δρ Μάθιου Πολ της Rothamsted.
Οι ερευνητές επισημαίνουν ότι το Τ6P υπάρχει σε όλα τα φυτά παίζοντας τον ίδιο ρόλο.
Κάτι που σημαίνει ότι η νέα προσέγγιση θα μπορούσε να έχει ευρείες εφαρμογές στη γεωργία.
Το μέλλον θα δείξει αν ο ψεκασμός πραγματοποιεί όσα υπόσχεται και σε πραγματικές συνθήκες.
Βαγγέλη Πρατικάκης
Newsroom ΔΟΛ
http://news.in.gr/
