«Φαντασθείτε ότι είστε μια ομάδα πολιτικών μηχανικών και αρχιτεκτόνων. Με τα υλικά που θα σας δοθούν θα πρέπει μέσα σε μιάμιση ώρα να σχεδιάσετε μια μικρή πόλη με όλες τις απαραίτητες εγκαταστάσεις και καινοτομίες για τους κατοίκους της και να την παρουσιάσετε σε ένα ξένο επενδυτικό σχήμα που έχει αποφασίσει να επενδύσει στη χώρα σας».
Οι οδηγίες δεν αφορούν κάποιο επιτραπέζιο παιχνίδι, αλλά μια διαδραστική άσκηση. Δέκα άτομα νεαρής ηλικίας, που έχουν κάνει διαφορετικές σπουδές, κάθονται γύρω από ένα τραπέζι και παραθέτουν σκέψεις και ιδέες για τη δημιουργία της μακέτας που θα πρέπει να παραδώσουν στους φανταστικούς τους πελάτες. Την ίδια ώρα, μια ομάδα ψυχολόγων καταγράφει τις συμπεριφορές και αποτυπώνει τις κοινωνικές δεξιότητες που επιδεικνύουν οι συμμετέχοντες σε αυτό το πρωτότυπο «παιχνίδι».
«Ουσιαστικά πρόκειται για ένα βιωματικό εργαστήρι, του οποίου τα πρότυπα ποιότητας και η μεθοδολογία αποτελούν δημιούργημα μιας ομάδας ευρωπαϊκών φορέων και πανεπιστημίων», λέει στην «Κ» ο ψυχολόγος και σύμβουλος σε θέματα ανθρώπινου δυναμικού, Νίκος Τράντος. «Μπορείς να επικοινωνείς αποτελεσματικά; Μπορείς να διαχειρίζεσαι συγκρούσεις σε ένα εργασιακό περιβάλλον; Μπορείς να οργανώσεις καλά τον χρόνο σου; Eχεις την ικανότητα να παρουσιάσεις το έργο σου; Ολα αυτά είναι κοινωνικές δεξιότητες που μέσα από αυτό το εργαστήρι τις αποτυπώνουμε και στη συνέχεια ενθαρρύνουμε τους συμμετέχοντες να τις βελτιώσουν», μας εξηγεί.
Εδώ και τρία χρόνια
Ο ίδιος και η ομάδα του έχουν εκπαιδευθεί στη συγκεκριμένη μεθοδολογία και την εφαρμόζουν στη χώρα μας τα τελευταία τρία χρόνια. Μια φορά τον μήνα προσφέρουν αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες τους σε ένα γκρουπ 10-11 ατόμων που αποτελείται κυρίως από άνεργους, αλλά και από νέους, που έχουν μόλις ολοκληρώσει τις σπουδές τους και αναζητούν επαγγελματική διέξοδο.
Ενα τέτοιο γκρουπ, στο οποίο συμμετείχαν γυναίκες από 23 έως 30 ετών, είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει πριν από λίγες ημέρες η «Κ». Κατά τη διάρκεια της άσκησης, οι συμμετέχουσες παρέθεσαν προτάσεις, διαφώνησαν, αλλά και εν τέλει συνεργάστηκαν για να πετύχουν το αποτέλεσμα. Σε όλο αυτό τον χρόνο, οι παρατηρητές κατέγραφαν διακριτικά τη συμπεριφορά τους, την οποία τους ανέλυσαν στο τέλος της διαδικασίας. Για την 26χρονη Ισαβέλλα ντε Βίλλιερς, η εμπειρία, όπως περιέγραψε στην «Κ», ήταν εντυπωσιακή. «Τέτοιες διαδικασίες μάς βοηθούν να καταλάβουμε ότι καθένας από εμάς δεν είναι καλός σε όλα και ότι υπάρχουν αδυναμίες, τις οποίες πρέπει να αποδεχόμαστε και να αντιμετωπίζουμε. Αντίστοιχα, με αυτόν τον τρόπο διαπιστώνουμε και τα προτερήματά μας», λέει η Ισαβέλλα που έχει τελειώσει την Αρχαιολογική Σχολή Αθήνας και αυτή την περίοδο αναζητεί σταθερή δουλειά.
Σε παρόμοια συμπεράσματα κατέληξε και η Μαρία Παπαλλή, που έχει σπουδάσει ψυχολογία. «Είδα ότι μπορώ να αναγνωρίσω τα ελαττώματά μου, αλλά και να ανακαλύψω τι θα μπορούσα να κάνω καλύτερα», εξηγεί. «Για παράδειγμα, θα ήθελα να μπορώ να στηρίζω πιο έντονα την άποψή μου ώστε να γίνεται αντιληπτή από τους άλλους».
«Δεν αρκούν τα τυπικά»
Στην αξία των κοινωνικών δεξιοτήτων, πρώτοι «έδωσαν βάρος» οι Αμερικανοί, λέει ο Νίκος Τράντος, επισημαίνοντας ωστόσο ότι και στην Ελλάδα τα τυπικά προσόντα δεν αρκούν πλέον για να διεκδικήσει κάποιος μία από τις περιορισμένες προσφερόμενες θέσεις εργασίας. «Πάρα πολλοί άνθρωποι διαθέτουν πτυχία, ωστόσο τα τυπικά προσόντα δεν προδικάζουν την πορεία σε ένα σύνθετο εργασιακό περιβάλλον. Οσο προετοιμασμένος είναι κάποιος, όσο πιο καλά γνωρίζει τα δυνατά και αδύνατα σημεία του τόσο καλύτερα μπορεί να διεκδικήσει ή να διατηρήσει μια θέση εργασίας», μας εξηγεί. Η Χρυσαλλένα Χρυσικοπούλου, που συμμετείχε στο βιωματικό εργαστήρι, λέει ότι το πιο δύσκολο σε ένα περιβάλλον εργασίας είναι η καλή συνεργασία. «Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να συνεργαστείς με τους άλλους αρμονικά. Μόνο σε αυτή την περίπτωση το αποτέλεσμα μπορεί να είναι ουσιαστικό. Και αυτό», μας είπε, «το διαπιστώσαμε σήμερα όσοι πήραμε μέρος σε αυτήν την πρωτότυπη εργασία».
http://www.kathimerini.gr/
