Ο Κώστας Μανωλιουδάκης γράφει για την ανωτερότητα του Παναθηναϊκού σε όλους τους τομείς στο ντέρμπι με την ΑΕΚ και την προοπτική των «μπέμπηδων» του Δώνη που εξιτάρουν τον νου για το ταβάνι που μπορούν να φτάσουν στο άμεσο μέλλον.
Στο κατά συρροή βιασμένο και επί σειρά ετών βάναυσα κακοποιημένο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι σπάνιες οι φορές που σου επιτρέπεται να απολαμβάνεις το ίδιο το άθλημα.
Το ποδοσφαιρικό παραμύθι του Παναθηναϊκού, εντούτοις, το χαίρεται (σχεδόν) όλη η ποδοσφαιρική Ελλάδα και αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα της εξωαγωνιστικής κυριαρχίας και της νοοτροπίας «νίκη με κάθε τίμημα» που έχει μπολιαστεί στην πλειονότητα του κόσμου και αποτελεί δυστυχώς το κυρίαρχο κριτήριο ικανοποίησής του.
Ο Παναθηναϊκός του Δώνη, η μικρότερη ηλικιακά ομάδα του πρωταθλήματος, δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά. Τουναντίον, αποτελεί έναν αμιγώς ποδοσφαιρικό λόγο να αναζητά κανείς εναγωνίως να τον παρακολουθήσει τα Σάββατα, τις Κυριακές ή τις Δευτέρες, για να τον απολαύσει.
Αυτό το γεγονός από μόνο του αποτελεί ένα τεράστιο επίτευγμα, μοναδικό για τα νεοελληνικά δεδομένα.
Το πάθος, τα νιάτα, το ταλέντο, η κατάθεση ψυχής στο χορτάρι, η ποδοσφαιρική υγεία, η προοπτική και ο καλπασμός της φαντασίας για το τι μπορούν να πετύχουν οι πιτσιρικάδες του Δώνη και κατ’ επέκταση η ίδια η ομάδα τα προσεχή χρόνια, το χορταστικό παρόν και το άγνωστο ταβάνι του άμεσου μέλλοντος, εξιτάρει κάθε νου που μπορεί ακόμα, σε πείσμα των καιρών, να σκέφτεται και να ονειρεύεται ποδοσφαιρικά.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι με τους «μπέμπηδες» του Δώνη σου επιτρέπεται να χαρείς την προσπάθεια και το ίδιο το ποδόσφαιρο κι όχι τις νίκες και μόνον αυτές.
Για το σύλλογο, τους οπαδούς, το προπονητικό επιτελείο και τους ποδοσφαιριστές του «τριφυλλιού», η λευκή ισοπαλία ως αποτέλεσμα στο ντέρμπι με την ΑΕΚ δεν λέει, προφανέστατα, απολύτως τίποτα.
Ούτε έχει μεγάλη σημασία ότι συμπληρώθηκαν 13 συνεχόμενα ματς δίχως ήττα του Παναθηναϊκού ως γηπεδούχος από την Ενωση, σε μία χρονική συγκυρία που η ΑΕΚ είναι πρωταθλήτρια και αγωνίζεται στο Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ οι «πράσινοι» είδαν τη ψυχή τους να επιστρέφει από τον Κάτω Κόσμο, πάτησαν μόλις και με τα βίας στα πόδια τους και πλέον ξαναχτίζονται από την αρχή.
Ούτε έχει μεγάλη σημασία ότι συμπληρώθηκαν 13 συνεχόμενα ματς δίχως ήττα του Παναθηναϊκού ως γηπεδούχος από την Ενωση, σε μία χρονική συγκυρία που η ΑΕΚ είναι πρωταθλήτρια και αγωνίζεται στο Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ οι «πράσινοι» είδαν τη ψυχή τους να επιστρέφει από τον Κάτω Κόσμο, πάτησαν μόλις και με τα βίας στα πόδια τους και πλέον ξαναχτίζονται από την αρχή.
Η… μισή χαρά αφορά στην άκρως ανταγωνιστική τους εικόνα, την κατάθεση ψυχής και την ανωτερότητα που έδειξαν στον αγωνιστικό χώρο στο μεγαλύτερο διάστημα του ντέρμπι κόντρα σε έναν ποιοτικότερο και σαφώς πιο έμπειρο αντίπαλο αλλά και την κοινή λογική της σύγκρισης των «όπλων» των δύο ομάδων που παρατάχθηκαν στο χορτάρι του ΟΑΚΑ.
Ο Μπουζούκης δεν διαθέτει τις παραστάσεις του Μάνταλου, αλλά ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν διαθέτει το πακέτο για να τις φτάσει και να τις ξεπεράσει, βλέποντας (και) την εικόνα του στο Σαββατιάτικο ντέρμπι;
Δεν υπάρχει νοήμων νους που να αμφιβάλει ότι ο Παναθηναϊκός άξιζε πέρα ως πέρα τη νίκη, έχοντας στο ενεργητικό ένα επιβλητικό από πάσα άποψη πρώτο ημίχρονο αλλά και τις τεράστιες ευκαιρίες με τον Μακέντα στο 31’ και τον Μπουζούκη στο 66’.
Η ανωτερότητα της εικόνας είναι αυτή που μιλάει και δίνει τις απαντήσεις στα ερωτήματα, αυτή έφερε τα παράσημα στο πέτο των πιτσιρικάδων του Δώνη, και την αυθόρμητη όσο και μαζική παρότρυνση/απαίτηση του κόσμου για νίκη μέσα στο Φάληρο επί του Ολυμπιακού.
Οι 35.000 φίλοι του Παναθηναϊκού που βρέθηκαν Σαββατόβραδο στο ΟΑΚΑ στο αμέσως επόμενο ματς από την πρώτη ήττα της χρονιάς -με κάτω τα χέρια- από τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα, πιστοποίησαν το μεγαλείο του συλλόγου και δημιούργησαν εκπληκτική ατμόσφαιρα.
Για να έχεις να χαίρεσαι διπλά: και για τους πιτσιρικάδες και την ομάδα, και για τον κόσμο της.
Η ψυχολογική διαχείριση της ήττας από τον ΠΑΟΚ, που ήταν και το κυρίαρχο ζητούμενο μέσα στην εβδομάδα που μας πέρασε, υπήρξε σεμιναριακή από τον Δώνη, που δικαιώθηκε περίτρανα για την επιλογή να πρεσάρει ψηλά την ΑΕΚ στο αμυντικό της τρίτο, από το ξεκίνημα, όπως και η σαφής προπονητική εντολή να πηγαίνει με… χίλια ο Μακέντα πάνω στον Μπάρκα κάθε φορά που η μπάλα βρισκόταν στα πόδια του…
Η δε τακτική του έκπληξη, όχι τόσο με την επιλογή των τριών στόπερ και του 3-4-2-1, όσο με το γεγονός ότι «θωράκισε» τη δεξιά του πλευρά τοποθετώντας τον Κουλιμπαλί δεξιό στόπερ και τον Γιόχανσον μπροστά του ως φουλ μπακ, του πιστώνεται και με το παραπάνω.
Ο Παναθηναϊκός συνολικά στο ντέρμπι ήταν άρτια ψυχολογικά προετοιμασμένος, άριστα διαβασμένος στα ατού του αντιπάλου και αψεγάδιαστος τακτικά σε όλο το ματς, παρά τα όποια ατομικά και ενίοτε τραγικά λάθη έγιναν στη διάρκεια του ματς.
Μέσα στο πρόγραμμα είναι να συμβούν τέτοιου είδους λάθη, ειδικά από παιδιά που δεν έχουν πολλές παραστάσεις.
Το κυριότερο επίτευγμα, όμως, είναι ότι οι «μπέμπηδες» του Δώνη μπορούν ήδη, μέσα σε μόλις τρεις μήνες, να κοιτάξουν στα μάτια κάθε αντίπαλο στο ελληνικό πρωτάθλημα χωρίς φόβο και πάθος.
Αλλά και να εξιτάρουν τον νου για το ταβάνι που μπορούν να φτάσουν τους επόμενους μήνες και δη τα προσεχή χρόνια…
https://www.sdna.gr
