Σε μία άλλη χώρα, ακόμη και υπό τις αδικαιολόγητα μακροχρόνιες επιπτώσεις της κρίσης, τα μεγάλα της μουσεία θα έβγαιναν μπροστά για να διοργανώσουν εκθέσεις που θα μπορούσαν να απασχολήσουν τα διεθνή ΜΜΕ.
Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, ή ακόμη και το Μουσείο της Ακρόπολης, το Βυζαντινό και τα μουσεία της Θεσσαλονίκης ή άλλων πόλεων θα προσπαθούσαν να ξεπεράσουν την «άρτια επιστημονικά» οργάνωση μίας ακόμη ειδικής έκθεσης και θα έβλεπαν το μεγάλο κάδρο, τη μεγάλη εικόνα, τον μεγάλο, διεθνή διάλογο.
Η αδυναμία των ελληνικών, δημοσίων, μουσείων να προκαλέσουν διεθνή γεγονότα με τις εκθέσεις τους, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, και πάλι μέχρις ενός σημείου, δείχνει τη συστολή, την ατολμία και ενδεχομένως την έλλειψη φαντασίας περισσότερο από την έλλειψη κονδυλίων.
Αλλωστε, ένα «καλό θέμα» έκθεσης, που θα μπορούσε να συγκινήσει, να προκαλέσει, να αφυπνίσει, μπορεί να βρει ευρύτερη υποστήριξη, και η ενδεχόμενη επιτυχία να αποτελέσει προηγούμενο. Είναι εντυπωσιακό να έχεις το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο με αυτούς τους θησαυρούς και να μην αποτελεί κάθε έκθεσή του αφορμή για πλήθος δημοσιευμάτων διεθνώς. Αλλά το κλειστό, ερμητικό και αυτοαναφορικό κύκλωμα του ελληνικού Δημοσίου, με την ευθυνοφοβία και τη γραφειοκρατική προσκόλληση στο γράμμα της υπηρεσίας, δεν μπορεί να προσφέρει στη χώρα τίποτε πέρα από όσα προσφέρει. Η έκθεση, π.χ., για το ναυάγιο των Αντικυθήρων ήταν πράγματι συγκλονιστική ως περιεχόμενο και είχε μεγάλη απήχηση. Αλλά σκέφτεται κανείς πόσο πιο δυναμικά θα μπορούσε να βοηθήσει την «υπόθεση» του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, αν υπήρχε και μια διάθεση να συμπαρασύρει αυτόν τον «δεινόσαυρο» προς την πραγματική ζωή της διεθνούς σκηνής μουσείων. Αυτό θα παραμείνει διαρκής εκκρεμότητα, όχι μόνο γιατί έτσι είναι η γραφειοκρατία του πολιτισμού στο ελληνικό Δημόσιο, αλλά και γιατί υπάρχουν και πολλοί που προτιμούν από ιδεολογία αυτήν την παρακμή.
πηγή http://www.kathimerini.gr/
