Εσάς που δε βλαστημάτε τις Δευτέρες, που ξυπνάτε το πρωί και δεν σας κατακλύζουν οι έγνοιες μόλις ανοίξετε τα βλέφαρα: πώς θα πληρώσω εκείνο και τ’ άλλο; Με τι λεφτά θα πάω στον γιατρό; Πρέπει να βρω λεφτά για να μη μου κόψουν το ρεύμα.
Εσάς που δε χρειάζεται να αντλήσετε κουράγια από το τίποτα και να τα αυγατίζετε κάθε εβδομάδα για να στηρίξετε τους ανθρώπους που αγαπάτε.
Εσάς που καταφέρατε σε αυτή τη συγκυρία να μη χρειάζεται να κοιτάτε πενήντα φορές τη μέρα τον λογαριασμό σας για να διαπιστώσετε πως ούτε σήμερα μπήκαν τα λεφτά που σας χρωστάνε.
Εσάς που δεν ξέρετε τι σημαίνει να ντρέπεσαι που χρωστάς και να μη μπορείς να θυμώσεις με αυτούς που δε σε πληρώνουν, γιατί δεν έχουν δεκάρα.
Εσάς που έχετε την άνεση να ατενίζετε το δικό μας χάλι από μακριά, και να μιλάτε για μίζερη κανονικότητα και τι καλά που εφαρμόζει τα Μνημόνια ο ΣΥΡΙΖΑ.
Εσάς που δε σας νοιάζει να καταλάβετε, απλά μας κρίνετε, κρίνετε τι είναι καλύτερο να μας συμβεί, κρίνετε πόσο μυαλό βάλαμε, πόσο ακόμη πρέπει να υποφέρουμε για να συνετιστούμε.
Εσάς που κάνετε μπίζνες μεγάλες και μικρές με το κράτος και έχετε το θράσος να μας λέτε τι πρέπει να κάνουμε για να δημιουργήσουμε δουλειές στον ιδιωτικό τομέα και πόσες ακόμη ώρες απλήρωτοι πρέπει να δουλεύουμε, εμείς οι άχρηστοι, οι τεμπέληδες, τα παράσιτα, για να προκόψει η χώρα.
Εσάς που καταφέρατε να ανταλλάξετε την ψήφο με το μυαλό σας και την καλο ή κακο-πληρωμένη θέση στο δημόσιο και δεν έχετε καμία ενοχή – τουναντίον, αισθάνεστε σαν να σας έκρινε ολόκληρο επιτελείο και νιώθετε δικαιωμένοι. Έτσι μπορείτε να υποστηρίζετε ανενδοίαστα τις καταστροφικές πολιτικές σας επιλογές.
Εσάς που στην πραγματικότητα, έχετε πολλά κοινά με την δήθεν ελίτ που δήθεν κατακρίνετε: δε δίνετε δεκάρα για μας του πολλούς που ζούμε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Μας βλέπετε απλώς σαν εργαλεία – σαν ένα κατσαβίδι που το πιάνεις, κάνεις τη δουλειά σου, το χώνεις σε ένα συρτάρι και το ξεχνάς μέχρι να το ξαναχρειαστείς. Εμείς είμαστε απλά το αναγκαίο κακό, για να νοικιάζονται σπίτια, να πληρώνονται φόροι, να κινείται το πράγμα, να έχετε κάποιον να βρίζετε βρε αδερφέ!
Εσάς που μιλάτε για κάτι που δε γνωρίσατε ποτέ, τη φτώχεια, σαν να είναι αξιοθέατο και τη χαζεύετε από μακριά σαν τα ροζ φλαμίνγκο ή σαν λοίμωξη, που αν πλησιάσετε πολύ αυτόν που την έχει θα αρχίσετε να βήχετε.
Εσάς που δεν έχετε ζήσει στο πετσί σας πως η υποτίμηση και η ανεργία δε σου στερούν απλά υλικά αγαθά, αλλά κομμάτια του εαυτού σου. Τόσο που στο τέλος δεν αναγνωρίζεις ποιος είσαι, μα είσαι αναγκασμένος να ζήσεις μ’αυτό.
Εσάς που δεν έχετε καμία απολύτως διάθεση να καταλάβετε κάποιον που βρίσκεται σε μεγάλη ανάγκη και χρειάζεται βοήθεια.
Ειλικρινά, σας ζηλεύω.
Ειλικρινά, σας ζηλεύω.
Θα ήθελα κι εγώ να μπορούσα να περάσω μια μέρα ξέγνοιαστη και να κοιμηθώ σερί ένα βράδυ.
Έτσι σαν διάλειμμα.
Ειρήνη Αγαπιδάκη
http://www.o-klooun.com
