Ηείδηση ήρθε σαν κεραυνός. Σοκ, ρίγος και συγκίνηση για το φευγιό απ’ τα επίγεια του Θεού της μπάλας, του αυθεντικού, του ασυμβίβαστου, αυτού που λατρεύουν στις φτωχογειτονιές της Αργεντινής και της Νάπολης και έχουν τη φωτογραφία του στο εικονοστάσι δίπλα στην Παναγία.
Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα έφυγε και οι λέξεις, τα επίθετα και οι χαρακτηρισμοί πάντα θα είναι μικροί και λίγοι για να περιγράψουν αυτό που πρόσφερε με την παρουσία του όχι μόνο στα γήπεδα, αλλά και με την εν γένει στάση του απέναντι στο άδικο, την καταπίεση και τα βρώμικα κουμάντα της γης.
Eίναι πολύ δύσκολο να «ομηρεύσει» κάποιος σ’ ένα κείμενο το μεγαλείο του Ντιέγκο, γιατί η περίπτωσή του δεν αφορά μόνο τα ποδοσφαιρικά του κατορθώματα, αλλά τη γενικότερη επιρροή που είχε πάνω σε εκατομμύρια απλούς και φτωχούς ανθρώπους, που έβλεπαν σε αυτόν έναν δικό τους να τα βάζει με τους ισχυρούς του πλανήτη, να τους νικά με ντρίπλες, γκολ και δηλώσεις.
Αυτός που όσα προβλήματα κι αν αντιμετώπισε, όση κατρακύλα κι αν γνώρισε σε κάποιες φάσεις της ταραχώδους ζωής του, δεν «ζήτησε την συμπόνια κανενός», μόνος του πάλεψε να διορθώσει ότι μπορούσε, τσαλακωνόταν αλλά έμενε όρθιος γιατί δεν ήταν ψεύτικος και υποταγμένος.
Ήταν ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όπως πιστεύουν οι περισσότεροι φίλοι της μπάλας, αυτός που πήρε από το χέρι το λαό της Αργεντινής μέσω της Εθνικής του ομάδας και σήκωσε το κύπελλο του μουντιάλ στο Μεξικό «χαστουκίζοντας» κυρίως Θάτσερ και Αγγλία.
Αυτό που δεν μπόρεσε το επίσημο κράτος με τον πόλεμο των Φώκλαντς, το έκανε ο Μαραντόνα, δίνοντας ωκεανούς υπερηφάνειας στους συμπατριώτες του. Ήταν αυτός που μπήκε στα σπίτια των «λεπρών» του Ιταλικού νότου, σε κάθε φτωχογειτονιά της Νάπολης και τους έδωσε χαρά, αυτοπεποίθηση, όνειρο και στο τέλος μέσω του πρωταθλήματος, την κορυφή!
Τι κι αν τραυματιζόταν, τι κι αν έμπλεκε σε προσωπικές περιπέτειες, σηκωνόταν ξανά και ξανά και οδηγούσε με αφορμή το ποδόσφαιρο και τις νίκες της μπάλας τους καταπεσμένους σε «εκδίκηση» και ανάταση. Χόρευε ταγκό και σάλσα εντός κι εκτός γηπέδου. Αυτός που τα έχωσε στη FIFA, αυτός που είπε στον Πάπα να πουλήσει όλο το χρυσό του Βατικανού. Che Guevara, Dalma, Gianinna, Fidel, Benja τα τατουάζ στο σώμα του.
Αυτός που προσπαθούσε μέχρι τέλος να νικήσει τους δαίμονες του, να μην δώσει χαρά σε αυτούς που τον πολέμησαν με ύπουλα μέσα και έψαχναν αφορμές από τα «παραστρατήματά» του για να μικρύνουν το μεγαλείο και τη δύναμη του λόγου του. Ο Μαραντόνα δεν ήταν λόγιος, μήτε ο σπουδασμένος κυριλέ σταρ, ό,τι πέτυχε δεν του το χάρισε κανένας, το κατάκτησε με την αξία, το ταλέντο και την αγνή αγάπη των λαών.
Αντίο αδελφέ Ντιέγκο!
Αντίο μεγάλε μάγε της μπάλας!
Αντίο γνήσιε ήρωα των απλών ανθρώπων!
Αντίο σε εσένα που έγινες πηγή έμπνευσης για τόσους και τόσους καλλιτέχνες, που έκαναν μικρές και μεγάλες δημιουργίες στο όνομα σου!
Αντίο κομαντάτε Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα!!!
Από την ταινία του Εμίρ Κουστουρίτσα για τον Μαραντόνα, το τραγούδι του Manu Chao «La Vida Tombola»
https://tvxs.gr/
