Σε αντίθεση με άλλες ιστορίες που έχουμε παρουσιάσει από αυτή την στήλη μία φωτογραφία δεν είναι αρκετή για να περιγράψει την εκτέλεση δια απαγχονισμού που συνεχίζεται ακόμη σε Ιράν και Ιρακ σε εφαρμογή του ισλαμικού νόμου, και ούτε φυσικά η δύναμη της συγχώρεσης από την μητέρα του θύματος. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Πρώτες πρωινές ώρες της 15ης Απριλίου του 2014. Σύμφωνα με τον ισλαμικό νόμο όσοι έχουν καταδικαστεί σε θάνατο δια απαγχονισμού πρέπει να θανατώνονται πριν ξημερώσει. Τον ρόλο του εκτελεστή αναλαμβάνει η οικογένεια του θύματος η οποία καλείται να σπρώξει την καρέκλα κάτω από τα πόδια του καταδικασθέντος.
Τα πλήθη έχουν συγκεντρωθεί από νωρίς για να παρακολουθήσουν την εκτέλεση του Μπαλάλ, ενός εικοσάχρονου ο οποίος πριν από επτά χρόνια είχε μαχαιρώσει κατά την διάρκεια μίας φιλονικίας τον 18χρόνο φίλο του Αμπτουλάχ Χοζεϊνζαντέχ. Αυτό το πρωί όταν ο Μπαλάλ προχωρούσε σιδηροδέσμιος με τα μάτια καλυμμένα ακούγοντας την σπαραχτική φωνή της μητέρας του γνώριζε ότι αυτές οι στιγμές είναι τελευταίες του. Όταν η θηλιά πέρασε στον λαιμό αισθάνονταν ότι η κάθε ανάσα που ανέπνεε ήταν η τελευταία του. Το μόνο που τον κρατούσε στην ζωή σε αυτό το πρόχειρο σκηνικό θανάτου που είχε στηθεί ήταν μία παλιά καρέκλα που από στιγμή σε στιγμή σύμφωνα με τον κανόνα με μια κλωτσιά από την οικογένεια του θύματος θα τον έστελνε στον άλλο κόσμο.
Επειδή όμως σε όλους τους κανόνες υπάρχουν και οι εξαιρέσεις στην περίπτωση του η μητέρα του θύματος και με ένα δυνατό χαστούκι, εκεί που βρισκόταν μεταξύ ζωής και θανάτου, τον επανέφερε στην ζωή. Κίνηση που συνοδεύτηκε και από την δημοσιοποίηση της απόφασης της να αθωώσει τον δολοφόνο του γιου της. Η ίδια μαζί με τον σύζυγο της ήταν μάλιστα αυτοί που βοήθησαν να αφαιρεθεί η θηλιά που είχε σφίξει στον λαιμό του Μπαλάλ.
Ο φωτογραφικός φακός του Αράς Χαμούσι δευτερόλεπτα θα μας παρουσιάσει τις δύο μητέρες θύτη και θύματος ναι κλαίνε αγκαλιασμένες. Η πρώτη για τον γιος της που σώθηκε και η δεύτερη για το παιδί της που είχε χαθεί. Και ίσως και για τον άλλο γιο της, τον Αμιροσίν που είχε σκοτωθεί σε ηλικία 11 σε δυστύχημα με μοτοσυκλέτα.
Φέρνοντας πίσω τις μνήμες του συμβάντος ο πατέρας του θύματος ανέφερε στο πρακτορείο Isna (από όπου και οι φωτογραφίες) ότι ο γιος του περπατούσε με τους φίλους του στο παζάρι της πόλης όταν ο Μπαλάλ του επιτέθηκε. Στην συνέχεια ο γιός του αντέδρασε και τον κλώτσησε και στην συνέχεια ο θύτης έβγαλε ένα κουζινομάχαιρο από την κάλτσα του και τον δολοφόνησε. Σύμφωνα με όσα ανέφερε ο πατέρας του θύματος δεν πιστεύε ότι ο Μπαλάλ είχε πρόθεση καθώς όπως ανέφερε ήταν μόλις 13 χρονών και δεν ήξερε να χειριστεί μαχαίρι. “Ήταν απλώς αφελής”.Δεν ήταν όμως η ψύχραιμη ματιά του κ. Χοζεϊνζαντέχ που έσωσε την τελευταία στιγμή τον Μπαλάλ. Ήταν το όνειρο που είδε η σύζυγος του τρεις ημέρες νωρίτερα πριν την διαδικασία του απαγχονισμού. Σε αυτό ο γιος της από τους ουρανούς της έλεγε ότι είναι καλά και να δώσει συγχώρεση.
Αν και οι εκτελέσεις στο Ιραν είναι ιδιαίτερα συχνό φαινόμενο, η συγκεκριμένη είχε πάρει ιδιαίτερη δημοσιότητα λόγω της φιλικής σχέσης θύτη και θύματος και της νεαρής ηλικίας που είχε διαπράξει ο Μπαλάλ τον φόνο. Αρκετοί επώνυμοι είχαν παρακαλέσει την οικογένεια να μην προχωρήσει στην εκτέλεση του και ο τελευταίος να οδηγηθεί πίσω στην φυλακή καθώς η οικογένεια έχει μόνο λόγο ως προς την εκτέλεση όχι ως προς την ποινή φυλάκισης.Το Ιραν είναι η δεύτερη χώρα στον κόσμο μετά την Κίνα σε εκτελέσεις. Σύμφωνα με στοιχεία της Διεθνούς Αμνηστίας κάθε ημέρα εκτελούνται 2 άτομα στο Ιράν ενώ μέχρι εκείνο πρωινό της 15ης Απριλίου είχαν χάσει με αυτό τον τρόπο 199 άτομα από την αρχή του χρόνου. Επίσης η Διεθνής Αμνηστία κατηγορεί την εξουσία στο Ιράν ότι μετατρέψει τους απαγχονισμούς σε δημόσιο θέαμα το οποίο επιτρέπεται να παρακολουθούν ακόμη και μικρά παιδιά.
Το ευτύχημα είναι ότι η κίνηση της μητέρας του Αμπτουλάχ και η δημοσιοποίηση των φωτογραφιών είχε ως αποτέλεσμα να ακολουθήσουν το παράδειγμα της και άλλοι και εκτιμάται ότι σε διάστημα περίπου έξι μηνών 25 άνθρωποι γλύτωσαν την αγχόνη.Το φωτορεπορτάζ του Αράς Χαμούσι απέσπασε πριν από λίγες ημέρες το τρίτο βραβείο στην κατηγορία του στα World Press Photo Awards ήταν όμως κατά γενική ομολογία από τις δυνατές φωτογραφικές ιστορίες μίας πολύ έντονης σε εικόνες χρονιάς.
